Kagerou Project Wiki
Advertisement
Informacje


Opowieść o wątpieniu we wzrok.

—Wstęp do piosenki.


Headphone Actor
HeadphoneActor
Tytuł
Kanji ヘッドフォンアクター
Rōmaji Heddofon Akutaa
Angielski Headphone Actor
Polski Słuchawkowy Aktor
Informacje o piosence
Bohaterowie Ene / Takane Enomoto
Śpiewane przez IA
Wrzucone 15 grudnia, 2011
Link NND Nicovideo
Link YT Youtube
Album Mekakucity Days

Headphone Actor (ヘッドフォンアクター Heddofon Akutaa) jest czwartą piosenką z serii.





O piosence[]


Wideo Headphone Actor zyskało ponad 1,500,000 wyświetleń na Nico Nico Douga.

W tej piosence poznajemy Enomoto Takane (później "Ene"), która pewnego zwyczajnego dnia dowiaduje się z transmisji radiowej, że dnia dzisiejszego nastąpi koniec świata. Słysząc to, Takane zakłada na głowę słuchawki i wybiega na ulicę. Wtem z słuchawek przemawia do niej ktoś jej własnym głosem, który wydaje jej instrukcje, aby Takane przetrwała - ma wbiec na pewne wzgórze. Nie ma jednak wiele czasu, także musi pędzić, ile sił w nogach. Tak więc dziewczyna biegnie przez miasto pogrążone w totalnym chaosie, mijając panikujących, biegnących w przeciwnym kierunku ludzi. Kiedy już dociera na wzgórze, jej oczom ukazuje się widok następujący: ściana, w której odbija się niebo i grupa wiwatujących naukowców w białych fartuchach. Patrząc ze wzgórza na miasto, wydaje ono się być jakąś placówką badawczą. Naukowcy stwierdzają, że nie jest ona już potrzebna i wysadzają ją w powietrze. Takane zdaje sobie w sprawę, że żyła w kłamstwie. Wtedy ze słuchawek dochodzi jedno słowo: "Przepraszam".

Teorie[]


  • Fani myślą, że Ene próbowała uratować swoje poprzednie wcielenie przed śmiercią podczas wybuchu miasta.
  • Spora grupa osób myśli, iż Kenjirou (ojciec Ayano) był jednym z naukowców którzy wysadzili miasto, w którym mieszkała Takane.
  • Takane w jakiś sposób straciła swoje ciało w eksperymencie naukowym. Kiedy spotkała Shintaro w pierwszych rozdziałach mangi, nie miała żadnych wspomnień, mówiła, że naprawdę nie wie. Mogła stracić swoją pamięć podczas przeniesienia się do cybernetycznego świata, jednak najprawdopodobniej okłamała Shintaro, gdyż pamięta, że Konoha był postacią z gry kolegi z jej klasy, Haruki.

Tekst i tłumaczenie[]


Kanji
Romaji
その日は随分と平凡で
Sono hi wa zuibun to heibon de
当たり障りない一日だった
Atarisawari nai ichinichi datta
暇つぶしに聞いてたラジオから
Hima-tsubushi ni kiiteta rajio kara
あの話が流れだすまでは
Ano hanashi ga nagaredasu made wa
非常に残念なことですが
Hijou ni zannen na koto desu ga
本日地球は終わります と
Honjitsu chikyuu wa owarimasu to
どこかの国の大統領が
Dokoka no kuni no daitouryou ga
泣きながら話をするまでは
Nakinagara hanashi o suru made wa
窓の外は大きな鳥たちが
Mado no soto wa ooki na tori-tachi ga
空覆い尽くしてく渋滞中
Sora ooitsukushiteku juutaichuu
三日月を飲み込んで
Mikadzuki o nomikonde
どこかへと向かってる
Dokoka e to mukatteru
やりかけてたゲームはノーセーブ
Yarikaketeta geemu wa noo seebu
机にほぼ手付かず参考書
Tsukue ni hobo te tsukazu sankousho
震える身体をいなすように
Furueru karada o inasu you ni
すぐにヘッドフォンをした
Sugu ni heddofon o shita
不明なアーティスト項目の
Fumei na aatisuto koumoku no
タイトル不明のナンバーが
Taitoru fumei no nanbaa ga
途端に耳元流れだした
Totan ni mimimoto nagaredashita
「生き残りたいでしょう?」
"Ikinokoritai deshou?"
蠢きだす世界会場を
Ugomekidasu sekai kaijou o
波打つように揺れる摩天楼
Namiutsu you ni yureru matenrou
紛れもないこの声はどう聞いても
Magure mo nai kono koe wa dou kiite mo
聞き飽きた自分の声だ
Kikiakita jibun no koe da
「あの丘を越えたら20秒で
"Ano oka o koetara nijuu-byou de
その意味を嫌でも知ることになるよ
Sono imi o iya demo shiru koto ni naru yo
疑わないで耳を澄ませたら 20秒先へ」
Utagawanaide mimi o sumasetara nijuu-byou saki e"
交差点は当然大渋滞
Kousaten wa touzen daijuutai
もう老若男女は関係ない
Mou roujakudanjo wa kankei nai
怒号やら赤ん坊の泣き声で埋まってく
Dogou yara akanbou no nakigoe de umatteku
暴れだす人 泣き出す少女
Abaredasu hito nakidasu shoujo
祈りだした神父を追い抜いて
Inoridashita shinpu o oinuite
ただ1人目指すのは逆方向
Tada hitori mezasu no wa gyaku houkou
あの丘の向こうへと
Ano oka no mukou e to
ヘッドフォンから依然声がして
Heddofon kara izen koe ga shite
「あと12分だよ」と告げる
"Ato juuni-bun da yo" to tsugeru
このまま全て消え去ってしまうなら
Kono mama subete kiesatte shimau nara
もう術は無いだろう
Mou sube wa nai darou
ざわめき出す悲鳴合唱を
Zawameki dasu himei gasshou o
涙目になってかすめる10秒
Namida me ni natte kasumeru juu-byou
疑いたいけど誰がどうやっても
Utagaitai kedo dareka ga dou yatte mo
終わらない 人類賛歌
Owaranai jinrui sanka
「駆け抜けろ、もう残り1分だ」
"Kakenukero, mou nokori ichi-bun da"
その言葉ももう聞こえない位に
Sono kotoba mo mou kikoenai kurai ni
ただ目指していた丘の向こうは
Tada mezashiteita oka no mukou wa
すぐ目の前に
Sugu me no mae ni
息も絶え絶えたどり着いたんだ
Iki mo taedae tadoritsuitanda
空を映し出す壁の前に
Sora o utsushidasu kabe no mae ni
その向こう白衣の科学者たちは
Sono mukou hakui no kagakusha-tachi wa
「素晴らしい」と手を打った
"Subarashii" to te o utta
疑うよ
Utagau yo
そこから見る街の風景は
Soko kara miru machi no fuukei wa
まるで実験施設のようでさ
Maru de jikken shisetsu no you de sa
「もう不必要だ」
"Mou fuhitsuyou da"
科学者は片手間に爆弾を投げた
Kagakusha wa katatema ni bakudan o nageta
箱の中の小さな世界で
Hako no naka no chiisa na sekai de
今までずっと生きてきたんだなと
Ima made zutto ikite kitanda na to
燃え尽きていく街だったモノを
Moetsukiteiku machi datta mono o
ただ、呆然と見る耳元で
Tada, bouzen to miru mimimoto de
ヘッドフォンの向こうから
Heddofon no mukou kara
「ごめんね」と声がした
"Gomen ne" to koe ga shita

(Tłumaczenie grupy Jinja-Temple, tłumaczki Areki-chan )

Był to niezwykle zwyczajny dzień,
w którym nie napotykałam żadnych przeszkód.
Dla zabicia czasu słuchałam radia,
aż dotarło do mnie przemówienie:
"Bardzo przykro mi to mówić, jednak…
Prawdę mówiąc, świat dobiega dziś końca."
Słuchałam, jak prezydent któregoś kraju
wygłosił z płaczem takie przemówienie.

Za oknem stado ptaków
tłumiło niebo swoją obecnością
i połykało sierp księżyca,
udając się w nieznane miejsce.

Prawie skończona gra była niezapisana,
na stole leżał ledwo tknięty podręcznik.
Aby uspokoić moje drżące ciało,
szybko założyłam słuchawki na uszy.

Słuchałam nieznanego artysty,
jednego kawałka o nieznanym tytule.
I wtedy do mych uszu dotarło pytanie:
"Chciałabyś przeżyć, prawda?".

Machając pokręconemu światu,
drapacze chmur wydawały się drżeć.
Wsłuchując się w ten głos nie miałam wątpliwości,
że był on moim własnym, który już mnie męczył.
"Jeśli miniesz to wzgórze w dwadzieścia sekund,
zrozumiesz o co chodzi, dobrze to czy źle,
nie wątp, słuchaj, koniec leży dwadzieścia sekund od teraz".

Na skrzyżowaniu był wielki korek,
mężczyzna, kobieta, dziecko – bez znaczenia,
otoczona byłam wrzaskami i niemowlęcym płaczem.

Ludzie popadali w przemoc, dziewczyna w płacz,
ksiądz w modlitwę – minęłam wszystkich,
jako jedyna biegnąc w przeciwną stronę,
kierując się za to wzgórze.

Nadal słyszałam głos ze słuchawek:
"Zostało ci dwanaście minut", powiedział.
Jeżeli wszystko i tak zamierza zniknąć,
to chyba nie mam wyjścia.

Chór złożony z hałasów i krzyków
wypełnił moje oczy łzami i skradł dziesięć sekund.
Miałam wątpliwości, ale nieważne kto co zrobił,
nadal trwał niekończący się hymn ludzkości:
"Biegnij, została ci tylko minuta".
Już nie byłam w stanie tego usłyszeć,
tylko kierowałam się za to wzgórze,
które wkrótce pojawiło się przede mną.

Mój oddech zanikał, dotarłam!
Stałam przed ścianą udającą niebo.
Za nią naukowcy w białych fartuchach
klaskali, mówiąc "wspaniałe!".
Nie sądzę.

Z tego miejsca miasto, które widziałam
wyglądało jak miejsce przeprowadzania eksperymentu.
"Nie jest nam dłużej potrzebne",
powiedział naukowiec, leniwie rzucając bombę.
Dotarło do mnie, że od zawsze żyłam
w małym świecie zamkniętym w pudełku.
Wciąż gapiłam się, kompletnie ogłupiała,
na spalone szczątki, które były kiedyś miastem,
kiedy do moich uszu ze słuchawek dotarł
głos mówiący "przepraszam".

Advertisement